18 września 2019
Rzymianie, szukając nazwy dla chrzanu, posłużyli się zbitką dwóch celtyckich słów: ar – blisko i more – morze, która idealnie określa warunki pod jego uprawę. Ta pospolita roślina najlepiej rozwijająca się na podmokłych terenach, przywędrowała do nas z Bałkanów i Azji Zachodniej by ostatecznie stać się nieodłączną częścią polskiego stołu, krajobrazu, a nawet języka.
Chrzan, mimo swoich właściwości zdrowotnych, nie jest wcale pożądaną w rolnictwie rośliną. Dzięki małym wymaganiom uprawowym i dużej żywotności, rośnie dziko w całej Polsce utrudniając życie dbającym o czystość swego pola rolnikom. Gdy dodamy do tego fakt, iż jego liście zawierają trujące dla krów glukozylany, otrzymamy pełną odpowiedź na pytanie: skąd w języku polskim zwrot: „Chrzanić to”.
Chrzan, nazywany słowiańskim żeń – szeniem jest „naturalnym antybiotykiem” przy stosowaniu którego nie występują żadne skutki uboczne. Zapobiega i łagodzi objawy infekcji, wzmacnia odporność organizmu i niszczy wolne rodniki odpowiedzialne za powstawanie komórek nowotworowych. Chrzan to także najlepszy przyjaciel ludzi dbających o linię. Poprzez podniesienie ciepłoty ciała, wzmaga przemianę materii, usprawnia trawienie, a co za tym idzie, przyśpiesza spalanie tkanki tłuszczowej.
Chrzan równie dobrze, co na zdrowie, działa na urodę. Dzięki niemu możemy zniwelować oznaki starzenia się skóry, wygładzić zmarszczki, usunąć plamy i przebarwienia powstałe w wyniku nadmiernej ekspozycji na słońce, czy po trądziku, a także rozjaśnić skórę. W internecie znajduje się wiele przepisów na kosmetyki z chrzanem, jak choćby tonik do mycia twarzy, chrzanową maseczkę czy tonik rozjaśniający.
Najlepiej kupować chrzan jednoroczny, 2-3 letnie korzenie są twarde i mniej smaczne. Najlepszy chrzan pochodzi z terenów nadmorskich, z mglistych dolin rzecznych i z miejsc zacienionych. Korzenie chrzanu powinny mieć 2,5 cm grubości i do 25 cm długości, być gładkie, czyste, zdrowe, bez rozgałęzień i plam, soczyste i białe w przekroju.
Babcia Zosia
Babcia Zosia
Babcia Zosia
